ისევ ლექსი სამსახურზე და NEO

ხოოოოდა, მოგესალმებით ჩემი ახალი დიზაინით... პირველ რიგში, მინდა განვმარტო, რომ ეს მხოლოდ დიზაინის ცვლილება არ არის... შეიცვალა ჩემი ბლოგის ძრავა... ანუ, ახლა იგი გაცილებით სწრაფი გახდა ტექნოლოგია "ნეო"-ს დახმარებით... ეს ტექნოლოგია ვინმე რამანის ნაღვაწია და თავის თავში მოიცავს აჯაქსის საუკეთესო ელემენტებს. ახლა თუ ბლოგის მარჯვენა მხარეს Recent Post-ებს ნახავთ და რომელიმეს დააჭერთ, შეამჩნევთ, რომ პოსტის ჩატვირთვას დრო საერთოდ არ ჭირდება, ისე იცვლება როგორც ფლეშ-საიტებზე... მოკლედ დიზაინი ჩემია, ტექნოლოგია ვიღაცის... დიზაინის გარდა კიდო რაღაც-ღაღაცეები შევცვალე ძრავასა შიგან... კარქი არი რა... :)


ახლა რაც შეეხება, ზოგადად ამ რამდენიმე დღეს: პარასკევს ჩემმა სვერლო უფროსმა გამიუქმა შვებულებმა (კადრებიდან მახარეს), ხოდა ავდექი და გავაშანშალე განცხადება სამსახურიდან წასვლაზე, ორშაბათამდე გავძელი და კვირის პირველ დღეს ჩავედი უფროსთან... ბლიაწ... წასული იყო მივლინებაში... ეს განცხადება დავტოვე კანცელარიაში, მაგრამ ესაო ისა, ხო არ გადაირიეო, არ წახვიდეო და საბოლოოდ დამიხიეს განცხადება :) ისეთი თვალები ქონდა ჩემი კანცელარიის თანამშრომელს, შეწინააღმდეგება ვერ მოვახერხე, ვიფიქრე, პირდაპირ შევუტან განცხადებას ჩემს უფროსს რო ჩამოეთრევათქო... მერე სახლში მოვედი და გადავხარშე სიტუაცია, ხოდა გადავწყვიტე, სასწრაფოდ მოვძებნო ახალი სამსახური ჯერ... ხოდა ვეძებ ახლა ა...

ჩემს სამახურს კიდევ ერთი ლექსი უნდა მივუძღვნა, რომელსაც ახლა ექსპრომტად შევქმნი...


წელიწადი და ექვსი თვე გადის,
რაც ამ სლეობას ვემსახურები,
გაცვთა ყურები ამათ მოსმენით...
ჩაქრა თვალები ამათ ყურებით...

წყობილებიდან "გამობრძანებულს"
ერთი სურვილი ბევრჯერ მქონია
"იდი ნახუი" - მეთქვა ყველასთვის,
"ეგრე არ არის, თქვენ რომ გგონიათ".

ხშირად მინდოდა დემონსტრირება
ამაყად მდგარი შუა თითების,
და გაოგნებულ სახეთა ფონზე
ჩათლახურ ტონით ჩახითხითების...

მაგრამ ვითმინე, გულს არ ავყევი,
საქმეს ვსაქმობდი ცივი გონებით,
"აიპი"-ს ვწერდი პოეტურ გრძნობით,
ქსელი გამყავდა ზე-შთაგონებით...

მაინც დამღალეს, გამაძრეს სიქა,
ბოლო bit-ებით აივსო RAM-ი,
განცხადებას ვწერ, უნდა წავიდე,
არ გავჩერდები აქ ერთი წამი...

სულაც არ მინდა, ვგავდე ჩემს ადმინს,
კაცს თვალშეჩვეულს "სლუჟებნი მრაკში",
ოთხმოც რაიონს რომ აძლევს რჩევებს
და ოთხმოცივე რომ ხმარობს ტრაკში...


ხოდა ეგრე :)

შვებულება

სამოქალაქო რეესტრის
სააგენტოს თავმჯდომარეს
ბ-ნ გიორგი ვაშაძეს

ამავე სააგენტოს ინფორმაციული
ტექნოლოგიების განყოფილების
მთავარი სპეციალისტის
კონსტანტინე ბერულავას

გ ა ნ ც ხ ა დ ე ბ ა

გთხოვთ, დამრთოთ ნება, ვისარგებლო კუთვნილი შვებულებით ამა წლის 15 სექტემბრიდან
10 სამუშაო დღის განმავლობაში...

პატივისცემით . . . . . . . . (ხელმოწერა) . . . . . კ. ბერულავა

2008 წლის 7 სექტემბერი

დაკმაყოფილდეს (გ. ვაშაძე)


-------------------------------------------------------------------------------------------


ო, იეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეა... მეღირსა

ორშაბათიდან ორი კვირის განმავლობაში შემიძლია დილით არ გავიღვიძო ადრე, სამ საათამდე ვიძინო, ყირაზე გადავიდე, სადმე დასასვენებლად წავიდე მარუსასთან ერთად... მოკლედ, ვიგულაო რა...

პოხმელიე...

გამიჩალიჩა ჩემმა საყვარელმა მეუღლემ... გუშინ საღამოს დამირეკა და მთხოვა, ჩემებთან გამოდი, მეც აქ ვარ, ცოტა ხანს ვილაპარაკოთ, საჭმელი ვჭამოთ და სახლში წავიდეთ მერეო. დამეზარა, მარა არ ვაწყენინე... დერეფანში შესვლისთანავე ცხვირში ის სუნი მეცა, რომელმაც მაგრძნობინა, ვოტ, ახლა დაგენძრაო... ხელები გადავიბანე და ამაყად შევაბიჯე ”ზალაში”. იქ კი 3 მსმელი და პურისმჭამელი პიროვნება დამხვდა (მარის მამა, მისი მეგობარი და მეგობრის სიძე). ვავა ბაბაია... როგორც პატარძალს მოტყვნა არ ასცდება, ისე მე არ ამცდება დალევათქვა, გავიფიქრე და ღრმად ჩავისუნთქე. სტუმრების გაცნობის შემდეგ, რომლებიც საკმაოდ კარგი ტიპები აღმოჩდნენ, ადგილი დავიკავე სიმამრის გვერდით და ”ჩაფენა” დავიწყე... ერთი... ორი... სამი... ოთხი? კი ოთხი... მერე ხუთი... შავი ღვინო და არჩვის მწვადი ერთმანეთზე მაგრად მიდის, როგორც აღმოჩნდა... დავითვერი ე... თუმცა, სულაც არ მეტყობოდა... შუა სუფრაზე, ლექსომ (მარის მამა) თქვა, რაღაც გვაკლიაო... პიზდეეეც, მეთქი ახლა თუ ამან თავისი 15 ჭიქიანი ყანწი გამოიღო, პასტას და ფურცელს მოვითხოვ და დალევამდე ანდერძს დავწერთქო, მარა... მობილური აიღო და ვიღაცას დაურეკა, სად ხარ ამდენ ხანსო... 5 წუთში კარი გაიღო და ავთო შემოვიდა (მარის ბავშვობის მეგობრის - სანდროს მამა, ასევე ლექსოს მეგობარი). ნადიმი გამხიარულდა :) ავთო არის ტიპიური ქალაქელი, რომელიც თავისი მეგობრების გატაცებების გამო, სულ მალე ოპტიკურ სამიზნეიან კარაბინს იყიდის, მერე კომბლესავით ჭერში შემოდებს და არასდროს გამოიყენებს... ეს ლექსომ კარგად იცის და ფრიად ხალისობს ავთოზე... გუშინ მეც ვიხალისე, ზომიერების ფარგლებში და მათი ურთიერთობის დამკვირვებლის როლში... მოკლედ ამდენი დაძაბული სამუშაო დღეების შემდეგ, გემრიელად გავერთე...

ბოლოს, როგორც ყოველთვის, მარის მოეწყინა და წავიდეთო - შემომიჩნდა... აშკარად დასვენება მინდოდა მეც, ხოდა ხელსაყრელი მომენტის მერე, როცა ჩემი და მარის სადღეგრძელო მეორედ შესვეს, ბოდიში მოვიხადე და სუფრიდან გავუჩინარდი. მაიამ რაღაცეები გამოგვაყოლა, თან ბევრი, ხოდა ერთი ჩელენჯი ამ ყველაფრის სახლში ატანა იყო. როგორც იქნა დავძლიეთ ეს წინაღობა... როცა მთვრალი ვარ, მაშინ ყველაზე კარგად ვგრძნობ, რას ნიშნავს ”ჰოუმ სვით ჰოუმ” - გამოთქმა... დივანზე მივეგდე, მარუსამ მომიარა :) <3 თან ისიც მითხრა, მთვრალი ძალიან საყვარელი ხარო, არ ატრაკებ ხოლმეო...

ის იყო, დივანზე წამოვწექი და... ჩემმა მეუღემ დედამისის ნაჩუქარი ასაწყობი ”ვეშოლკა” (იგივე საკიდი) ამოიღო ყუთიდან... მოკლედ ნახევარი საათი მაგას ვაწყობდით, ტიპიური ”ლეგო”-ს სათამაშო იყო რა... ბევრი ნაწილებით და მცირე ინსტრუქციით... დედა ვუტირეთ, წარმატებით დავძლიეთ ყველა ”ბოლტი და გაიკა”...

შემდეგ წავედი და ცოტა წავილინიჯე... მომეწყინა ესეც...

დიდი ფიქრის მერე მე და მარიმ გადავწყიტეთ, დაგვეძინა...

დღეს დილით რაღაც საშინელმა გრუხუნმა და ზრიალმა გამაღვიძა... რო გამოვერკვიე, თურმე ჩემს მობილურზე დაყენებული მაღვიძარა ყოფილა... ვო ბლია, რაღაც ნიტო იყო... ვროდე ნორმალური მელოდია უკრავდა, თავში კი რეკდნენ ზარები... პპც... ეტა პოხმელიე... ავდექი, აბაზანა მოვიარე... თავი ხელით მოვისინჯე, ორი ზომით დიდი მაქვს აშკარად... სამსახურში წავედი... ახლა ვზივარ ჩემს ოთახში და 12 საათს ველოდები, რო თელასის სასადილოში გადავიდე და რამე ცხელი ვჭამო...

ამ ყველაფრის მიუხედავად, მაინც ნასიამოვნები ვარ... დილას მივხვდი, რო მარის მშობლები მაგრად მიყვარს... ნუ დედამისი ხო გადაყოლილია ჩემზე, ძალიან თბილია... აი ლექსო ისეთი ტიპია, ჩუმად და თავისთვის რო უყვარხარ და ამას რო ვერ/არ გამოამჟღავნებს... გუშინ შევატყვე :)

მოკლედ, აი ემ კმაყოფილ ანდ დავოლენ ოფ გუშინდელი დღე...

სამსახური

დილას მოველ სამსახურში,
საქმე დამხვდა თავს საყრელი,
დამიხვრიტეს "ადგილები"
სადგისების გასაყრელი...


ჩავრთე ჩემი მარდი კომპი,
მივეძალო უნდა შრომას,
დღესაც დავრჩი კუჭ-გამხმარი,
ვერ ვახერხებ გამოძრომას...


აგუგუნდა "ზიმა-ლეტა",
გაუცივდა კარენს წელი,
ტელეფონზე ლაპარაკობს:
"ცავატანემ, ინჩა ელი?!"


მოხსენებითს ამოვბეჭდავთ,
მოვითხოვოთ უნდა სვიჩი,
ვინც არ მოგვცეს მონათხოვი,
ის იყოს "Son Of The Bitch"-ი.


დავიარე უფროსობა
და შევუღე ყველას კარი,
ვისაც მე არ ვევასები,
ყველას ტრაკში ვთხარე სარი!


ბუღალტრებმა დამიძახეს,
გვჭირდებაო შენი შველა...
ვთხოვე: "ზაზას დაურეკეთ,
ნუღა მიტყნავთ ტვინს მე ყველა!"


ახლა უნდა მოვრჩე პოსტვას,
დავუბრუნდე ისევ ქსელებს,
მერე ალბათ მოწერთ რამეს,
თუკი შერჩათ ძალა ხელებს...




თბილისი, 2008 წელი, 5 აგვისტო...

GE-ორგია - (ს.ლ.ე.)

2184 წელი თავის ბოლო დღეებს ითვლიდა... ჩინური თბილისის ქართულ უბანში ფანჯრებიდან ბჟუტავდა სუსტი სინათლე...

- როგორც პაპაჩემის პაპა ამბობდა (თურმე), ერთ დროს ეს ქვეყანა ქართველების ყოფილა შვილო, მაშინ ეს ჯიშგასაწყვეტები სულ რამდენიმე ასეულნი იყვნენ ამ ქალაქში, ახლა ხომ ხედავ, 15 ოჯახიღა დარჩა ქართული... ძაღლებიც კი ჩინურად ყეფენ კაცო, გაგიგია ასეთი რამე?
- ბაბუ, ბაბუ... რა ენაზე ლაპარაკობ? - იკითხა უმცროსმა ლიმ ჩინურად...
- ეჰ... - ბაბუამ იაფფასიანი სიგარეტის კვამლი რგოლებად გამოუშვა პირიდან და წითელ ჩინურ ჭაღს შეხედა... - გუშინ ერთი კიტაიოზი მეუბნება ”რა უნიჭო ხალხი ხართ ეს ქართველები, ამდენი ხანია ჩვენს სამშობლოში ცხოვრობთ და ჩინური ვერ ისწავლეთო”, როცა ვუთხარი აგი შენი სამშობლო კი არა, ჩემიათქვა, გაეცინა... ”შენი იყო, ახლა ჩემიაო”... ერთი მეუბნება, ”ნუთუ არ გცხვენიათ, კეტების და წვრილმანი იაფფასეულობის ყიდვით რო ირჩენთ თავსო?!”... ეს მართლა 2 ლარაინ კეტებზე გაზრდილები...
- ბაბუ, შენს სვირინგზე მოგვიყევე რა, რა გაწერია მხარზე...
- რა მაწერია შვილო და - გეორგია...
- ეგ რა არის ბაბუ?
- ერთ დროს ეს საქართველოს ნიშნავდა შვილო... ახლა ამ სახელის ქვეშ ჩვენი და მეზობლის რამდენიმე ოჯახიღა ერთიანდება...
- ბაბუ, ჩინურად ”გე” დიდს ნიშნავს...
- მართალია ბაბუ, ადრე თუ მსოფლიოს ერთ-ერთი უძველესი ერი ვიყავით, ახლა დიდ და ძალაანარბარ ორგიაში ვართ ჩართულები... ვისაც უხარია ჩვენ გხმარობს, ვისაც არ უხარია და მაინ ჩვენ გვხმარობს...
- ბაბუ, არაფერი მესმის, შენ ისევ უცხო ენაზე ლაპარაკობ...
- კარგია, თუ არაფერი გესმის, როცა ყველაფერს გაიგებ, ე მანდ დაგენძრევა შენც...
- ბაბუ, ჩინელები ასე ცოტანი რო ვართ რისი ბრალია? სულ რაღაც 8 მილიარდ 932 მილიონი ჩვენი ეროვნების წარმომადგენელი დავრჩით მსოფლიოში... გუშინწინ ტელევიზორში გამოაცხადეს, მსოფლიოს არაჩინური მოსახლეობა 2 ადამიანით გაიზარდაო, ანუ უკვე 114 არაჩინელია ამ დედამიწაზე... ბაბუ ეს კატასტრიოფაა ხო? ის 2 ადამიანი ხო ჟანგბადს სუნთქვას? აღარ გვეყოფა ჩვენ ჰაერი...
- ვაი, შენს პატრონს, შვილო...
- რ თქვი ბაბუ?
- არაფერი ლი, ნუ ნერვიულობ, თორე ბევრ ჟანგბადს ხარჯავ-თქვა...
უცებ რაღაცამ გამოაღვიძა... თვალი გაახილა... 145 მარშუტკაში იჯდა... უფ... სიზმარი ყოფილა... ახლა უკვე აშკარად იგრძნო მუჯლუგუნი ნეკნებში... შეტრიალდა და... ასე 20-ოდე წლის ჩინელი გაღიმებულილი შესციცინებდა თვალებში:

- ბიზია, სენი წირიმე, კეწები იკიდე ლა ორ რალად, ცემი ლამაზი ხათლით ლა... - ჩაარაკრაკა პატარა კიტაიოზმა ქართველი თარჯიმნის დაწერილი ფრაზა...
- შვილო, იცი რა?
- სრა?
- რა და შენი ჯიშიც მოვტყან...
- ვერ გავიგე?
- ალაუსავს - ენა მოუჩლიქა ქართველმა, მარშუტკა გააჩერა და ჩავიდა...

----------
უცნობი ავტორი

2018 წლის გაზაფხული

Blogger Party - (”კაი დროსია” პოსტი)

მოკლედ, იმდენი წერეს ამ ბლოგერ-ფართიზე, რომ რაღა უნდა დაამატო კაცმა, რიავიცი... მარა მაინც წავამატებ რამე-რამეებს...

დილა დაიწყო ასე...

ვახელ თვალებს...

- მარ, ადე, პირველი საათია... შენი ამბავი რო ვიცი საღამომდე ვერ გაემზადები...
- (...) - ანუ იმ ბგერებს ვერ გადმოვცემ, რითაც მარიმ მიპასუხა... (ქართულში არაა მაგფერი ასოები)... ტიპა, გავიგეო (ალბათ მაგას ნიშნავდა).

ავდექი მე, ხელ-პირი დავიბანე... პეპსი გამოვიღე მაცივრიდან და წავეი ჩემს კომპთან... დავჯექი (ნუ თავიდან ვიდექი, მერე გამახსენდა, რომ კომპიუტერთან ურთიერთობა დამჯდარ მდგომარეობაში უფრო მოსახერხებელია)... ცოტა წავითამაშე... ჩემი იარაღი +10-ზე დავაენჩანტე და მხიარულული ღიმილით გავემართე საძინებლისკენ...

მარის ისევ ეძინა...

- მარუს, ადე რა... დაგვაგვიანდება... 2 საათია...
- (...) - ისევ ის უტყვი ბგერა, რომლის გასაგებადაც ალბათ გერასიმეს (ასე ერქვა მგონი მუმუ-ს პატრონს) სიმუნჯის ნიჭია საჭირო...

გამოვედი ოთახიდან... დავიწყე სამზარეულოში თეფშების რახარუხი, ვიფიქრე გეღვიძებათქო... შენც არ მომიკვდე... აი მანდ თავი დამარცხებულად ვცანი მარის ძილთან ჭიდილში და დავუბრუნდი ჩემს კომპიუტერს... ცოტა Cisco (სისკო და არა სისკი) წავიმეცადინე... და ასე ერთი საათის მერე, უკვე შტურმით ავიღე ჩვენი საძინებელი...

- მარ, დაგვაგვიანდა... - ჩავჩურჩულე...
- ჰა? რა? რომელი საათია? ჩუსტები სადაა? შენ რატო არ გაცვია? წყალი მოდის? სოსო ჩამოვიდა პავლიაშვილი? - ეს არის იმ კითხვების მცირე ჩამონათვალი, რაც მან წამის მეათედში დამისვა...

აუფ...

როგორც იქნა აეფხიკა ლოგინს და შევიდა აბაზანაში...

დიდი ხანი რომ არ გამოვიდა, შევძახე - ”მანდ თავს ვერ დაიღრჩობ, წყალს ვერსად დააგუბებ-თქო” (დუშ-კაბინა გვაქვს მარტო)... დამიჯერა...

4 საათი იყო...

5 წუთის მერე დაიწყო პოდიუმი სასტუმრო ოთახიდან ჩემს კომპიუტერამდე... ”ეს წავა?”... ”ეს მაიკა ამ შარვალს უხდება?”... ”ფეხსაცმელი არ მიდის, ხო?”... მოკლედა დამენძრა... მარა არ შევიმჩნიე (მგონი).

ასე გაგრძელდა დაახლოებით 2 საათი... თან ყველა შემოსვლაზე მეუბნებოდა ”ჩაიცვი”...

ასე გაგრძელდა კიდე 1 საათი... მე ჩავიცვი, მარი ისევ ემზადებოდა...

როგორც იქნა გამოვედით (ალილუია...)

ნუ ისე გავიდა 3 საათი, არ დამიჩქარებია... ხოდა როცა სიგარეტისთვის მაღაზიაში შესვლა გადავწყვიტე, მაშინ აღმოჩნდა 2 წუთი და 11 წამი გადამწყვეტი და გადაირია ჩემი ცოლი ”რა დროს სიგარეტის ყიდვაა, გვაგვიანდებაო”...

მაღაზიიდან რომ გამოვედი, მისაყვედურა: 144-მა გაგვასწროო (მეტროთი ნდომია წასვლა)...

ტაქსი გავაჩერეთ...

გზაში დავასკვენი, რა კარგია ტაქსი, რომელსაც საქარე მინაზე არ აქვს მიმაგრებული უკან საყურებელი სარკე (ო, იეს) და ტასქსისტი ბიძია ეჭვის თვალით არ გიყურებს, როგორ გაქვს ხელი გადახვეული ცოლისთვის. (შენი ცოლისთვის!).

მივედით მაკდონალდსთან... ვნახეთ კოკოლა (იგივე კოკოლა) და გიო (იგივე სექრეთს)... ვიყიდეთ საკვები... (კოკოლა დიეტაზე იყო, ასე თქვა: ”ბავშვობაში 30 კილო ვიყავი და გუშინ რო ავიწონე 2 კილო მომიატებიაო”... დეპრესია ჰქონდა (2 ცალი)).

გამოვედით მაკიდან... მე და ჯიმი (იგივე კოკოლა) გადავედით ზემელში, ცოტა მსუბუქ-ალკოჰოლური სასმელის საყიდლად... ავიღეთ 5 ქილა ბალტიკა და ჩიფსები...

დავბრუნდით გაჩერებაზე... გავაჩერეთ ტაქსი და ჩავედით თავისუფლების მეტროსთან... მანქანიდან გადმოსვლისთანავე, თვალში ნაცნობი სახეები მომხვდა... დეკა ასოცდამერამდენღაცე (მგონი 136 - იგივე ერთერთი ბოღმა), როგორც შემდეგ გაირკვა ერთ-ერთი ნანანინოათაგანი (მგონი ნანა) და მისტერ მროველი, რომელიც ნერვიული ნაბიჯებით დაიარებოდა მეტროს შესასვლელის წინ... რა ანერვიულებდა? (ოო, მაგას მერე გაიგებთ)...

ეს სამეული დარჩა მეტროსთან (როგორც შემდეგ აღმოჩნდა საყიდლებზე მიდიოდნენ), მოსულებმა გზა გავაგრძელეთ, ვიარეთ სუნიანი კიბეების ხეივანში და... მივადექით შეკრების ადგილს... წუნარი, მშვიდი უბანი... ხის კიბეები... ლამის თავი ავარტყი ასასვლელში... და აი აქ დაგვხვდა დიდი წინაღობა... მაოს სახლის კარი... ეჯაჯგაურა მარი კარებს, მაგრამ უშედეგოდ... ბოლოს ჩემი ჯადოსნური ხელების ფაქიზი მოძრაობით კარი გავაღე... სახლში დაგვხვდა მაო, ლიკა, ჯოკეი და მარო...

მოკლედ, მაოს სახლის დიზაინით ფრიად ნასიამოვნები დავრჩი... მყუდრო და კაი პონტი იყო... მომეწონა ”სტენკა” კედელთან :D (ფრიად).

შევედით... დავსხედით... ცოტა ხანში მოვიდა ჯოლსკი (იგივე პოლსკი), ხოდა დავსხედით მე კოკოლა და პოლსკი დივანზე და გავაბით ფრიად თბილი საუბარი ლინიჯზე, მარა ვინ გაცალა... ესაო, ისაო, ლ2 არაო...

შემდეგი იყო ჯენი (იგივე აივერსონი, იგივე ”აივერსონ ლაიქს რეიდიოჰედ” - ეს მირკში იყო მგონი ბევრი წლის წინათ) თავისი ყოვლისმხედველი ფოტოაპარატით :)

მერე მოვიდნენ ბოღმები და მროველი... მერე მოვიდა ”გ”... ბოლოს კი მოვიდა ნინა...


და მერე მოხდა ის, რასაც ალბათ ყველა ბლოგერის ბლოგზე უკვე წაიკითხავდით... ტაკ შტო ნე ინწერესნო... :)


თან დრო არ მაქვს, სახლში უნდა წავიდე აწი :ვოტ:

ხო, მაროს თხოვეთ რა ჩემს ბლოგზე დაგამატოთ ვინც არ ხართ :) და კიდო დაგაბექლინკოთ თუ რაღაც როა...

• ჩემი ცოლი
• Secrets
•  Iverson
• ჩორვენი
• JoKey
• ნინა
• ბოღმები
• Brodge