ლექსები... ძველებიც... ახლებიც...

ეს ლექსები ერთი ადამიანისთვის დავდე, რომელიც ახლა შორსაა და მხოლოდ ტელეფონის საშულაებით ვეკონტაქტები უკვე მეხუთე წელია :(

მე წეროს არ მოვუყვანივარ... დედამ გამაჩინა... მომენატრე დედა, ძალიან... ძალიან მიყვარხარ და გკოცნი ძალიან ბევრს...


ეს ის ლექსებია, რომელიც ჯერ არ წაგიკითხავს :)

ყურადღესბას ნუ მიაქცევ ჩემს გაბრაზებულ ტონს ამ ლექსების დასაწყისში, იმიტომ რომ ახლა ყველაზე ბედნიერი ადამიანი ვარ მთელ მსოფლიოში და შენ იცი რატომაც :)

1. (უსათაურო)


შემომათენდა, გაიბზარა ცა კიდევ ერთხელ...
ხელში შევიმტვრევ ამ ნაღვლიან ჩალისფერ მთვარეს...
შემოვარიგებ სევდანარევ ოცნების ერთ ხელს
და ამ ცხოვრებას ვალეტების დავუსვამ კარეს...

დღეს გადავიხდი ყველას ვალს და დაგტოვებთ მერე,
ჩემზე გამწყრალი ბედისწერა აქ არ მასვენებს,
ცეცხლს მივცემ ერთად, რაც ოდესმე ლექსი დავწერე,
ყველაფერს დავწვავ, რაც ჩემს ირგვლივ შენს თავს მახსენებს...

ჯოჯოხეთს მივალ და ბნელეთის მგოსანი ვხდები,
რა ვქნა, არ შემხვდა მე შენს გულში მცირე ადგილი,
და ახლა მტკვივა, ახლა ვფიქრობ, ახლაღა ვხვდები,
უშენოდ ყოფნა არ ყოფილა თურმე ადვილი...

მაგრამ ცრემლის ღვრა არ მჩვევია, გვიანიც არი,
ვენებგადახსნილს ჩამესმება გოდება დედის,
სასაფლაოზე იქვითინებს საბრალოდ ქარი
და ჩემი ლექსი აჟღერდება სიმღერად გედის...

შემომათენდა, გაიბზარა ცა კიდევ ერთხელ...
სხივი მოსტაცა დღემ ჩალისფერ მოწყენილ მთვარეს,
შემოვარიგებ სევდანარევ ოცნების ერთ ხელს...
სიკვდილს სახეზე ავაფარებ ტუზების კარეს...




2. კიდევ ერთხელ


კიდევ ერთხელ შემიყვარდა ქალი...
კვლავ გავხდები მონა ლამაზ ფიქრის...
ჩამოვჯდები მის ფანჯრებთან მთვრალი...
დღეები კი ძველებურად მიჰქრის...

თითქოს ყელში გავეჩხირე ღამეს...
უცნაურად მათენდება თავზე...
თუკი შევხვდი, ალბათ მეტყვის რამეს...
აღელვება შეეტყობა ხმაზე...

ყინვასავით გამაჟრჟოლებს ტანში...
ნაცნობ ფრაზას კვლავ გავიგებ ალბათ...
და უარი თუ მივიღე მაშინ...
შხამით სავსეს თასს გამოვცლი ხარბად...

და მოვკვდები მერამდენედ ნეტა?..
ბედო გრძნობებს ძაღლებივით მისევ...
გავს ცხოვრება გაფუჭებულ ლენტას...
ჩაიხვია... მერამდენედ... ისევ...



3. სალიას...
ამ ლექსის პირველი სტრიქონი
უკვე მეათასედ წავშალე,
სიმღერა მინდოდა ძალიან,
ოცნების აფრები გავშალე.

არ ვიცი რა ფერის დაგხატო,
პალიტრა შემაშრა ხელებში,
მაინც ვერ მოვძებნე შენფერი,
სამყაროს უამრავ ფერებში...

ღმერთმა გაგაჩინა მიწაზე,
ღვთიური მოგმადლა თვალები,
თუმცა არ იფიქრა იმაზე,
შურით გასკდებოდნენ ქალები...

გიპოვე, სადაც არ გელოდი,
შენამდე მომიძღვა ოცნება,
სანთლად დაგენთები უკუნში,
ტუჩზე დაგადნები კოცნებად...

შენფერი ვერ ვნახე ვერავინ,
თუმც ირგვლივ ათასი ფერია,
ცხადში შენა ხარ და სიზმარშიც
ჩემი სიყვარულის ფერია...




4. ისევ სალიას...

ჩემი უსასრულო ფიქრი ხარ,
ჩემი სიყვარულის კონა,
ჩემი სილამაზის საზომი,
ჩემი ოცნებების წონა.

ჩემი მოელარე ვარსკვლავი,
ჩემი გამხელილი ცოდვა,
ჩემი სიხარულის საბაბი,
ჩემი ღამეული ბოდვა.

ჩემი უსახელო ლექსი ხარ,
ჩემი დარცხვენილი მუზა,
ჩემი ბედნიერი ცრემლების
ზღვაში ჩაშვებული ღუზა...

ჩემი უპასუხო კითხვა ხარ,
ჩემი პაწაწინა ია,
ჩემი გაუშლელი ყვავილი,
ჩემთვის გასროლილი ტყვია...

ჩემი სალია...



5. ”ჩვენ”

"ჩვენ" გავიმარჯვებთ ბედთან ჭიდილში,
"ჩვენ" ვიტყვით სათქმელს და არ შევკრთებით,
"ჩევნ" გავფრინდებით ილუზიებში
რეალობისგან დამწვარი ფრთებით.

"ჩვენ" გავიტაცებთ ყვავილთა სუნთქვას...
თქვენს სიყარულში თუმც გავღორდებით...
"ჩვენ" არ მოვკვდებით იცოდეთ, მაგრამ
"ჩვენ" არც არასდროს განვმეორდებით!



6. ჩ ვ ე ნ (დააკვირდი პირველ ასოებს)

ჩუმად დავუცდი უფლის ნიშანს განთიადისას,
ვისთვის ვიცხოვრო? - მებადება კითხვა ჩვეული...
ერთხელ კიდევ ვცდი გაღიმებას და მერე ალბათ
ნიავს გავყვები უბედობით გზააბნეული...

ჩილიმის ტუჩთან პირს მივიტან თვალგანაბული...
ვიცი, რომ დღესაც არ გავიღებ სიცოცხლის ქირას...
ეს მერამდენედ დამიმუნჯდა სულში ბულბული,
ნავს ველოდები გულგატეხილი სტიქსის ნაპირას...





7. ერთად...

ჩუმად! - მეძახოდა ყოფა...
ჩუმად! - მაფრთხილებდა ბედი...
ჩუმად მიყვებოდა ამბებს,
ჩემი მშვენიერი ლედი...

ჩუმად მოვიპარე გრძნობა,
ახლად გაცნობილი ქალის,
ჩუმად მიმატოვა მერე,
მისი სიყვარულით მთვრალი...

ჩუმად დავდიოდი გარეთ,
არვინ შემხვედროდა, მსურდა...
ჩუმად გამოწვდილი ხელი...
ჩუმად ჩაგდებული ხურდა...

ახლა ვერ ვიქნები ჩუმად,
ერთად დავამარცხოთ მტერი,
იქნებ გამოვგლიჯოთ ერთად,
ბნელი სიჩუმიდან ერი...

სისხლი არ დავზოგოთ ხალხნო,
მოძმეს ამოვუდგეთ მხარში,
ერთად ავიტანოთ ყინვა,
ერთურთს დავეფაროთ ქარში...

აღარ დაგვჭირდება მერე,
ჩუმად სიყვარულზე გლოვა,
ღმერთის სიყვარულთან ერთად,
ჩვენი სიყვარულიც მოვა...


8. მე...

მე არ ვარ წყალი
კალაპოტში წყნარად მავალი...
არც ტბა დამდგარი,დუნე,
ჭაობს მიმსგავსებული...
ერთი კაცი ვარ,
ვისთვის ძმა და ვისთვის მავანი,
ვისთვის სენი და
ვისთვის გული აჩქარებული...

ხანაც მარტო ვარ
მახვევია ხან ირგვლივ ბევრი,
ზოგისთვის ვკვდები,
ზოგისთვის ვიწვი,
ზოგისთვის ვმღერი,

ხან მაღალი ვარ, ხან დაბალი
ხანაც სულ არ ვარ...
ხან სატანა ვარ,
ხან კი მასთან მებრძოლ ბერს ვგავარ...

ხან მიხარია,
ხან სამყარო თავზე მექცევა,
როცა მასთან ვარ
ბედიც ვერსად ვერ გამექცევა...

ხან ობობა ვარ,
ხან გაბმული მის ქსელში მწერი,
ხან უნიჭო ვარ,
ხანაც კარგი ლექსის დამწერი...

სულ ეს ვარ, რაც ვარ...
მე მიწაში არ მაქვს ფესვები...
და ჩემი რწმენა სიყვარულია,
და ნაწერი
მისთვის ლექსები...

ერთი ლექსი მაქვს კიდევ და იმას აქ არ დავდებ, შენთვის მაქვს მარტო...

ქრონოლოგია არაა დაცული... :)

მძულხარ ჯარეტ!!!

მაინდამაინც ახლა ვერ იპოვე ხო?!


მეზიზღები ჯარეტ!!!

მუსიკის ენა...

გამარჯობათ ჩაინიკებო... სად ხართ, ნუთუ მოგბეზრდათ ბლოგები... არა, ამას ვერ დავიჯერებ...

არ გავს დღეს ჩემი მყუდრო ადგილი თავის თავს... არაა ჩაის თავბრუდამხვევი სურნელი ახლა საჩაიეში... რაღაც ჩამობნელებულივითაა და ვზივარ მარტო მე, ვსვამ ცხელ ვაშლის ჩაის და ვფიქრობ... ვფიქრობ... არ მიყვარს ფიქრი, მაგრამ როცა მოწეული მაქვს ან ნასვამი ვარ, თავისით მეფიქრება... თავს ვერ ვერევი... (თან ჩაის როგორ მოაააააქვს...)

დავმარცხდი... ცხოვრებასთან და გრძნობებთან ჭიდილში... დავმარცდი... სახეზე შეყინული ღიმილი და გამშრალი ცრემლი დამრჩა ამ დამარცხების მოსაგონრად... ძნელი ყოფილა თურმე ამის აღიარება, მაგრამ...

სიგარეტს ვუკიდებ, Camel-ის გემო მრჩება პირში... მუსიკა უკრავს და ამ მუსიკაში ჯარეტის ნოტებს ვარჩევ... My Song (Keith Jarret), ეჰ... დოდ, ჩემი ცოდვა დაიდე მაშინ ამას რომ მომასმენინე... აშკარად მარტო მუსიკაა, მაგრამ ტექსტიც მესმის მე... არავის სჯერა... რას იზამ... მესმის როგორ კვნესის როიალი... და იწყებს მოყოლას ერთი, ჩემს ცხოვრებაში უკვე კარგად ნაცნობი ისტორიისა...

”ის მიდიოდა გზაზე მარტო... კიდევ ვიღაც დადიოდა მის მსგავსად ასე ეულად... თითქოს ერთად, ერთ დროსა და სიბრტყეში ცხოვრობდნენ... ხოდა, გარდაუვალიც იყო მათი შეხვედრა... სადმე, როდესმე მაიც შეხვდებოდნენ ერთმანეთს და... შეხვდნენ კიდეც... ”

მოულოდნელად შევიდა საქსაფონი მუსიკაში... ძალიან, ძალიან რბილად, მაგრამ, ამავდროს, ძალიან მგრძნობიარედ... და ახლა მან გააგრძელა ნაცნობი ამბის მოყოლა:

”ერთხანს ერთმანეთის ტკვილი ტკიოდათ... ერთად იყვნენ... სულ ერთად... ერთ ხმაში და ერთ ნოტაში ისხდნენ... მაგრამ უცებ ის კენტად დარჩა... ისე მოულოდნელად, რომ ჯარეტმაც კი ვერ გაიგო ეს და დაკვრა არ შეუწყვიტავს... სიკვდილიც კი ვერ მოასწრო... ვერ მოახერხა... სიცოცხლე ვალად ედო... ვერ გადაიხადა ეს ვალი... და ცხოვრებას დარჩა მძევლად... ტიროდა როიალი დიდი მაესტროს თითებს ქვეშ... კვნესოდა კლავიში... ის მიდიოდა გზაზე ისვე მარტო... მაგრამ სადღაც იყო მეორეც, ვისაც მისი სითბო სჭირდებოდა... ვინც უნებლიედ გაქრა მისი ცხოვრებიდან... თითებით ეძებდა მას ჯარეტი კლავიშებს შორის... და იპოვა კიდეც... იპოვა და ისევ შეერწყა ერთმანეთს ორი თავისუფალი სული, ორი თავისუფალი ბგერა და ერთ ჰარმონიად იქცა... ტიროდა საქსაფონი... ტიროდა როიალი... მაგრამ ეს სიხარულის ცრემლები იყო... ბედნიერების მუსიკა უკრავდა ჯარეტის ხელებით...

მაგრამ თემის დასასრული ახლოვდებოდა და ერთ-ერთი კვდებოდა... ძალიან უჭირდა მაესტროს, მაგრამ დრო იყო უკვე... ხოდა აიღო ბოლო ნოტაც და ფეიდზე გასული მუსიკის რიტმები დატოვა მსმენელის გულში...”

ჩაი აღარ მქონდა ლამბაქში... სიგარეტიც ისე ჩამეწვა, ნაფაზი არ დამირტყამს... ჩუმად ავდექი თბილი სავარძლიდან და ცარიელ საჩაიეს გავხედე... და უცებ თავში ერთმა უცნაურმა კითხვამ გამიელვა:

”იპოვი, ჯარეტ?”





მსო... მორჩა ეს ამბავიც... ახლა ერთი ჩემი ოქროს პრინციპი უნდა შეგახსენოთ:

”მოგეწონა? - კარგია... არ მოგეწონა? - გაიხსენე, იმისთვის არ ვწერ, რომ მოგეწონოს...”



ვისაც გსურთ ამ სიმღერის მოსმენა (და/ან მერე იქიდან გადმოწერა) , მიჰყევით ბმულს:

მოსმენა

საუბარი საჩაიეში...

ახლა ღამის 5 საათია... არ მძინავს და მინდა რამე დავწერო... ფინჯანი ჩაი უმშვენებს გვერდს ჩემს სისტემურ ბლოკს... ”საჩაიე” ცარიელია, დღეს ათი სტუმარი მყავდა... შემოვიდნენ, ჩაი დალიეს და წავიდნენ... ცუდ ხასიათზე ვარ... ან იქნებ არც ვარ ცუდ ხასიაზე... უბრალოდ კარგ ხასიათზე არ ვარ... გარეთ ყინავს...
ახალგაზრდა წყვილი შემოვიდა საჩაიეში... იქვე შემოსასვლელთან მდგარ მაგიდას მიუსხდენ და ოფიციანტს ვაშლის ჩაი შეუკვეთეს... მათ გვერდით ვზივარ და კარგად მესმის მათი საუბარი, თუმცა სპეციალურად არ ვცდილობ სიტყვების დაჭერას, უბრალოდ მათი ხმის მეტი არაფერი ისმის აქ და ძალაუნებურად მუსაიფის უხმო მონაწილე ვხდები...
ჩაი მოიტანეს... ოფიციანტს დავუძახე და ჩემთვისაც მოვატანინე ჩაი (რა მეშველება ეს საჩაიე ჩემი რომ არ იყოს?! დღეში იმდენ ლამბაქ ჩაის ვსვამ, გავიყიდებოდი :) )...
ბიჭმა ჩაი მოსვა, სახეზე ეტყობოდა რომ მოეწონა, მაგრამ ცდილობდა, მასა და გოგონას შორის დაწყებული სალაპარაკო თემიდან არ გადაეხვია და სიჩუმე დაარღვია:

- რატომ დამიმალე?
- არ დამიმალავს, - თითქოს თავს იმართლებსო, ისე უპასუხა გოგომ, თან ლამბაქს თვალს არ აშორებდა, - უბრალოდ, ეს ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა, რომ...
- ნუთუ... - დამცინავი ტონი გაურია ბიჭმა ხმაში.
- გეფიცები, არც კი მიფიქრია ამაზე მანამდე... ჩვენს შორის მანამდე არაფერი ყოფილა, არც დავლაპარაკებივარ... მხოლოდ ერთხელ ვნახე... ზუსტად ერთი წლის წინ, წინა შობას... ღამე იყო, სახლში მარტო ვიყავი... საშინელმა წყურვილმა გამაღვიძა. სამზარეულოში გავედი, ორი ჭიქა წყალი დავლიე სულმოუთქმელად და მაშინღა გავიგე სასტუმრო ოთახიდან რაღაც ხმაური... შემეშინდა, მაგრამ მაინც ვაიძულე თავი იქ შემეხედა... კარი შევაღე, ჩემი დადგმული ნაძვის ხის უკან ვიღაც მოძრაობდა... კიდევ ერთხელ შემეშინდა... მაგრამ გავბედე და დავუძახე, რომელი ხარ-თქო... პირი ღია დამრჩა როდესაც იქიდან სანტა-კლაუსი გამოვიდა... ზუსტად ისეთი, საბავშვო კინოებში რომ ხატავენ ხოლმე (ოღონდ უფრო ახალგაზრდად გამოიყურებოდა). შეატყო ალბათ, სახეზე ფერი რომ აღარ მედო და ჩემს დამშვიდებას შეეცადა - ნუ გეშინია! - მითხრა მან... მე დღეს შენი სტუმარი ვარ, დაჯექი - იქვე ტყავის დივანზე მიმითითა... თავი სიზმარში მეგონა, 15 წლისას მითხრეს რომ სანტა-კლაუსები და თოვლის ბაბუები არ არსებობდნენ და ახლა კი... ის ჩემს წინ იდგა. ”მე დღეს შენს ერთ სურვილს შევასრულებ” - ეს თქვა, უცებ მკვეთრი მოძრაობით მიტრიალდა ნაძვის ხისკენ და სათამაშო ჩამოჰკიდა... - ”ჩაიფიქრე”... ”თუ სიზმარია მაშინ ბოლომდე გავიხარებ-თქო”- გავიფიქრე გულში... და სურვილის ჩაფიქრება დავიწყე... მაგრამ... მოულოდნელად მომვარდა, ხელები წელზე შემომხვია, თავისკენ მიმიზიდა, მერე კი ძალიან ძალიან ძლიერად მაკოცა. კივილი დავაპირე, მაგრამ დამემუქრა, თუ იკივლებ, მოგკლავო... კაბა შემომახია, ჩემს მკერდს დაუწყო ალერსი, მერე ხელი ქვემოთ გადაიტანა, ჟინიანი ხარივით იქცეოდა... (გოგონას ლოყები ამოენთო, აშკარა იყო, რომ აღეგზნო)... თვალის დახამხამებაში, ჩემი საცვალი ხელში ეჭირა... მივხვდი რომ შეწინააღმდეგებას აზრი არ ჰქონდა... დაახლოებით ნახევარი საათის შემდეგ, უკვე დივანზე ვიწექი, შიშველი, შერცხვენილი (აქ ხმას დაუწია)... რაღა აზრი ჰქონდა ჩემს სიცოცხლეს... მან კი ჩაიცვა, ჯიბიდან ბლოკნოტი ამოიღო, რაღაც ჩაიწერა და გაბრაზებული ხმით ჩაილაპარაკა: ”სურვილი შესრულებულია... ისე გადამიყოლებს მე ამ ქალების სურველები...” კარი გაიჯახუნა და წავიდა...
- მაიცა, მაიცა, შენ რა სანტაკლაუსმა გაგაუპატიურა? - სიცილს ვერ იკავებდა ბიჭი, აშკარა იყო, რომ არ სჯეროდა გოგონას მონაყოლი, - კაი ისტორია იყო... ჰა ჰა... შენგან კარგი მსახიობი დადგებოდა, ისეთი ვნებით ყვებოდი, რომ...
- შენ რა არ გჯერა? - დაღონდა გოგონა.
- მჯერა კი! მე შენი ყველაფერი მჯერა... - არტისტულად გამოთქვა ბიჭმა ბოლო სიტყვები, მაგრამ ეტყობოდა, რომ სასაცილოდ არ ყოფნიდა ეს საუბარი... - მოიცა, ჩაის ფულს გადავიხდი და გავიდეთ...

ბიჭი მაგიდიდან ადგა, და პატარა ბარისკენ წავიდა ანგარიშის გასასწორებლად.

- ეჰ, არ დამიჯერა... - უცებ მომესმა მაგიდიდან ხმა, - აი, დარდი... ისე, ხვალ შობაა (ამის თქმისას მაცდურმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე, მაგრამ უცებ ისევ მოიღუშა...)

მაგიდიდან ავდექი, სიგარეტს მოვუკიდე, გოგონას მივუახლოვდი და ყურში ჩავჩურჩულე:

- ამ შობასაც მოვა...