წინ... ბედნიერებისკენ...

ვათენებთ?
კი...
ვძლებთ...
სხვა რა გზაა?
კი იყო სხვა გზა... მარა დავიკიდეთ...
მივყვებით ერთად ერთ გზას...

სად წაგვიყვანს?
მენდე...
ჩქარი ნაბიჯით რატომ მივდივართ?
ბევრს მოვასწრებთ...
გზა? არ დამთავრდება?
არსდროს... სანამ არ დავმთავრდებით...
როდის დავმთავრდებით?
როცა ციდან ვარსკვლავე დაიწყებენ გაქრობას და ახლები აღარ გაჩნდებიან...
ნახე ვარსკვლავი ჩამოვარდა... ჩაიფიქრე?
კი სანამ ჩამოვარდებოდა ჩაფიქრებული მქონდა...
მეც ჩავიფიქრე...
ვიცი... მარა ეგ უკვე ჩაფიქრებული მქონდა...
მიყვარხარ...
მეც...
ტირი?
... ბედნიერი სიჩუმე...
მეც...

ნახე ახალი ვარსკვლავი...

იმ ღამესაც ასეთი დიდი იყო მთვარე...

გაკოცე... ცრემლისგან დამარილებული ტუჩის შეხება მესიამოვნა... მომნატრებიხარ... საშინლად... მაკლდი...

კარგა დიდი გზა გამოგვივლია...
ასე უცებ?
ხო... თავიდან ვიჩქარებთ... მერე ნელნელა ვივლით...
რატომ ვჩქარობთ? - მიმეორებ კითხვას...
უნდა დავეწიოთ...
ვის?
ჩვენს ბედნიერებას...
გაგვასწრო?
ხო რომ გავჩერდით მაშინ... ცოტათი... უკვე ვეწევით...

ჩვენს უკან გზაზე გამჭვირვალე ქალი იდგა... ნელა, ძალიან ნელა მოდიოდა... შავებში იყო...

ეს ვინ არის? - შეშინებულმა მკითხე და თან უკან იყრებოდი...
ნუ გეშინია, მარტოობაა... ძალიან ნელა მოდის ვერ დაგვეწევა...
შენთან არ მეშინია...

გავიღიმე... მსიამოვნებდი ჩემს გვერდით... მათბობდი... მავსებდი...

ფეხს ავუჩქარეთ... არა იმიტომ რომ უკან მარტოობა მოჩანჩალებდა... უბრალოდ... ჩვენ მივრბოდით... წინ... ბედნიერებისკენ...


- მიყვარხარ...
- მეც...